ANTONTE DAS SALAMÁNTIGAS 1980 CESÁREO SÁNCHEZ IGLESIAS

ANTONTE DAS SALAMÁNTIGAS 1980 CESÁREO SÁNCHEZ IGLESIAS

Editado por O Castro

Para su colección “poesía”

En Sada A Coruña

En el año 1980

Con 63 páginas

Encuadernado en rústica

Con solapas

En buen estado

Tiene unas medidas de 18,5 x 12,5 cm.

Correo certificado 72horas 5,5€

ENXENDRADOS NA PALABRA: "A METAFORA INCESANTE EN "ANTONTE DAS SALAMANTIGAS"

Xavier Seoane

"Chegamos, lenemente,

flebes latexos

enxendrados na palabra

no antepeito da noite

sacramental"

(C. Sánchez Iglesias)

En 1980 saía, con fermoso título.' asegunda entrega de Cesáreo Sánchez iglesias, "Antonte das Salamántigas", que viña continuar o mundo poético de "Silencios e conversas de invernp" (Lugo, 1978). O libro, cunha cuberta formosamente deseñada por Xosé Díaz, anunciaba nela o dramatismo e a tensión concentrada dos seus versos.

Era un libro breve, denso, contundente. Case un só poema, estructurado en tantos fragmentos como pequenos poemas ou momentos o constituían, expresado nunha lingua rica e diversa, e amosando un ton sentencioso, rotundo, intenso.

Cada poema, construído en base a moi curtos parágrafos, tendía a expresarse con enerxía, distribuindo no branco da páxina, de modo moi leve, algúns dos versos. Así, lograba efectos non só poéticos, senón tamén visuais, que reforzaban o concepto, como na paronomasia:

"e nós

e vós

Ou creaba fermosas estructuras en rítmico:

"Afogo con vós,

que afogades,

nos retábulos...

O ton profético ("A historia / negaráse / tres veces"), misturábase co alento do sagrado ("Sagro celme..."), acadando momentos míticos e simbólicos, que, en base á eclosión de poderosas imaxes visionarias, potenciaban o intenso irracionalismo poético de certos momentos, con fondas resonancias polisémicas. Nese sentido, o emprego de audaces, innovadoras e sorprendentes imaxes era constante en todo o poemario: "Durmo de neves", "Barandais da morte°, "Estrangulado nos coágulos", "Respirando fumes de ferro", "tímpano de puñales", "lonxevidade horaria dos mouchos", ..

"dibuxo fume" .

Metáforas audaces que se reforzaban cunha insólita adxectivación, que axudaba a intensificar a atmósfera de misterio, dramatismo e paixón do texto: "Carne teologal", "Erbas flaxelantes", "Pedras bilaterais", "Chairas indatrices"...

Un libro innovador. Rupturista coa tradición. Encardinado na radical transformación que a poesía galega comezou a realizar a partir de mediados dos setenta, e continuaría nos oitenta, movimento de cambio do que el sería protagonista e actor.

A sintaxe e a linguaxe, dentro dosa liña innovadora, sometíanse tamén a fórceps, a torsións: "Maxinándonòs ouro ferruxe"...

A intensidade esixida polo poeta demandaba ese tipo de fórmulas, de expresións. Como Celan, como Montes de Oca, como certo Vallejo, como Huidobro e tantos outros, Cesáreo Sánchez aplicaba á linguaxe poética unha dicción radical, unha dinámica estalante, unha dimensión nitidamente creadora. As sinestesias ("Valeiro sonoro / inundado en polen. / Transparencia / dun insomnio obsceno"), as paradoxas ("Por terte / e non te toro"), as anáforas constantes, e ata as epìforas ("Das ceras póstumas / das moitedumes póstumas") e os xogos verbais, axudaban, coa brevidade dos versos, dos encabalgamentos abruptos e das marcadas tensións, á expresividade intensa, definitiva e rota do seu verbo.

A morte individual, e a apocalipse histórica e social, bulían coa súa espada de sombras:

"Afogo con vós

que afogades,

no derradeiro tímpano

de calisquer apocalipsis".

Porque a historia sulca, subxace ao longo de todo o poemario. Unha historia expresada en clave poética, mítica, simbólica:

"Falade baixo

febre das fontes,

degolaron á lúa

sobor do Monte Medulio"

Un libro, por tanto, moi do seu tempo histórico. Reivindicativo do país a evocador das súas penurias históricas. Algo de épico hai nel dentro dosa clave mítica e simbólica. O país viña de viver a longa noite do franquismo e, malia a que a esperanza abría un tempo novo, ainda as sombras pairaban sobre a esperanza e os SOMOS. Pero o desexo de utopía está presente no autor:

"Fechados de ourizos,

erguerémonos

no mencer dos alfareiros".

Un hermetismo de misterio, de entrada nas sombras, nos labirintos máis secretos, arcanos e fondos por parte do autor, obrigábao a un bucío, a un mergullamento poético nos intersticios máis escuros, máis labirínticos, intensos e fondos do espírito e do corpo. Entrada en materia. Entrada en psique. Mergullamento natatorio nunha linguaxe que dinamita a razón, que vai alén dela, pois ela é a que xerou os monstros.

Tamén ela eclipsou a orixe. As fontes, a fauna, a natureza profunda que gravita no texto, a carón da historia. Pero, como non podía ser de outro xeito, tamén o amor está presente. Como forza xeradora. Así, como a agua sexual nerudiana, o poeta non deixa de evocar as "esudacións xenitales", definindo a Eros no centro da súa cosmovisión:

"Eliximos o día de Venus

pra xunguilos nosos tecidos

corporais"

E non podía faltar tampouco a exultación do telúrico en dimensión celebrativa, de persoal fusión:

"Alta pedra matriz,

Gañidoira.

O Eume acóllese".

Un libro que vai achar a luz da palabra nas raíces do soño, no misterio da sombra, nos labirintos do eu máis fondo. No que está en perspectiva e en potencia moito do futuro do autor. Un autor, Cesáreo Sánchez iglesias, que tende a construir o poema como un conxunto de pequenas intuicións poéticas que se van constelando, harmonizando, trabando. Viaxes do silencio á palabra. Do magma ao sentido. Do misterio e do abraio ao canto, á voz.