ESTAMPAS DO MEU AMIGO PEPIÑO 1980 ODÓN L. ABAD FLORES

ESTAMPAS DO MEU AMIGO PEPIÑO 1980 ODÓN L. ABAD FLORES

(CON 19 ILUSTRACIÓNS DO AUTOR)

Editado por Edicios Do Castro NARRATIVA

En Sada A Coruña

En el año 1980

ILUSTRACIONES EN COLOR

Encuadernado en rústica

En buen estado de conservación

Tiene unas medidas de 24,5 x 17,5 cm.

Correo certificado 72 horas 5,5€

Odón E. Luís Abad Flores, nado en Puerto Tarafa (Camagüey, Cuba) o 18 de novembro de 1929 e falecido o 26 de maio de 2016, foi un profesor, escritor e enxeñeiro agrónomo galego. Desde 1932 reside en Galicia.

Fillo da emigración, acadou o título de Doutor Enxeñeiro Agrónomo pola Escuela Superior Técnica de Ingenieros Agrónomos de Madrid en 1960. Nesa escola fundou a revista Agro. Nese mesmo ano incorpórase ao Servizo Nacional de Concentración Parcelaria  na Coruña, pasando a ser, en 1963, o primeiro enxeñeiro-xefe provincial de dito organismo en Lugo, ao mesmo tempo que subdirector e profesor de Fitotecnia e Motores e Máquinas da Escola de Enxeñería Técnica Agrícola de Lugo desde su fundación até 1971; nesa escola fundou a revista Fronte e Cocote, dirixindo os seus primeiros números. En 1972 foi designado inspector rexional en Galicia do recentemente creado Instituto Nacional de Reforma e Desenvolvemento Agrario (IRYDA, nas súas siglas en castelán), até 1984, en que foi nomeado director xeral de Planificación e Desenvolvemento Agrario da Xunta de Galicia, ate 1986.

Dedicou toda a súa vida ao estudo da agricultura galega. Desenvolveu a súa actividade profesional realizando ou dirixindo a concentración parcelaria de máis de dez mil hectáreas e a execución de máis de cinco mil quilómetros de camiños e estradas rurais. Colaborou tamén no proceso de electrificación rural do Instituto Nacional de Colonización (INC)

Publicou varios libros e numerosos traballos científicos e literarios (Estampas do meu amigo Pepiño, Los Cinco Traperos, Década de Fermín, Una opción para la reforma agraria de Galicia, Complemento al Catón galego de Ben Cho Sey etc.) e artigos na prensa diaria e especializada, e pronunciou innumerábeis conferencias sobre ecoloxía, residuos urbanos sólidos, enerxías alternativas, novas tecnoloxías, xenética de poboacións e alimentos transxénicos. Durante catro anos tivo o seu cargo as páxinas agrarias de La Voz de Galicia, e formou parte de varias comisións e organismos relacionados coa política agraria de Galicia. Nos seus escritos adoita usar os pseudónimos Dabades, Pau de Vimbio, Garabolos ou O cabalo de diante.

Foi socio fundador de FEROGASA, redactor do seu proxecto de execución e director do seu consello de administración no período 1996 - 1997.

Foi académico numerario da Real Academia de Medicina e Cirurxía de Galicia  e da Real Academia de Ciencias de Galicia, desde 1982, e membro numerario do Instituto José Cornide de Estudos Coruñeses desde 1984 [9]. Ademais formou parte da Association Général des Hygienistes et Techniciens Municupaux (1989 - 1999).

Obras principais

Introducción á economía galega de hoxe, 1969

Una opción para la reforma agraria de Galicia

A reforma agraria do minifundio

Máquinas e trebellos pra labrar a terra: complemento agrícola ó catón galego. Sada (A Coruña): Ediciós do Castro, 1970

Estampas do meu amigo Pepiño. Sada (A Coruña): Ediciós do Castro, 1980. Ilust. do autor, limiar de Isaac Díaz Pardo. ISBN 84-7492-024-8

A cousa agraria no Estatuto de Autonomía. Vigo: Galaxia, 1980

XUSTIFICACIÓN

Que ha ser breve.

Emporiso, coido que poIa miña banda é unha obriga xustifica-Ia publicación destas Estampas, porque sete delas xa viron a luz en castelán dende fai quince anos (1964) en ‘La Voz de Galicia’ e coido que a titulada ‘Pepiño vai á vila’, publicouse o 22 do Nadal de 1966. Tal xustificación é, nembargantes, unha doada angueira porque das outras doce Estampas que, coas sete, compoñen este libriño, nove non pasaron entón a censura sen que o Xornal, nin o seu Director daquela, tiveran delo culpa ningunha. Xa que logo, ben se entende que queira aproveitar o aire de libertade que hoxe estamos a respirar pra espalla-lo pensamento propio e que, así, faga esta xuntanza de pequenas narracións encol da vida do meu amigo Pepiño.

Ningún feito importante (agás que unha vaca fale) e ningunha situación sociolóxica son irreales nestas Estampas. Algunhas delas, como é lóxico, son as miñas mesmas esperencias persoales de neno, ou fun testigo delas. Pola outra banda, Pepiño foi sempre, tamén, un neno real, non maxinado.

Somentes quero engadir que as sete Estampas xa publicadas en ’La Voz de Galicia’ son as que corresponden, neste libriño, ós números 1, 2, 3, 4, 6, 15 e 17. Nembargantes, o feito narrado na Estampa número 18 titulada ‘A escopeta do sal’ foi tamén publicado no devandito Xornal o día 2 de setembre de 1965, pro non coma unha vivencia máis dun Pepiño.

Engadiréi, tamén, que á Estampa número catro ‘O grao do corvo’ concedéuselle o ‘Premio Fernández Latorre’ do ano 1964.

As que non puiden publicaren por mor do seu contido e crúas espresións foron a 5 ‘O día do Preceuto’ (lóxico); a 7 ‘A Ceguiña’ (feridora); a 8 ‘As eleccións’ (¡madia leva!); a 9 ‘As vacas de Pepiño’ (ruin); a 10 ‘Festas e festixolos’ (denigrativa); a 13 ‘Os medos do pai de Pepiño (anticaciquil); a 14 ‘Pepiño na escola’ (pornográfica, malia que a poesía de Pepiño ainda se cante hoxendía); a 16 ‘A historia do Xan’ (mensaxeira) e a 19 ‘O Anticristo’ (xa polo título e, ainda máis, anti-réxime). As Estampas 11 e 12 non tiven oporunidade de dalas ó prelo. De seguro non terían atranco ningún.

Teño, tamén, que lembrar neste intre o que non esquecín (coma ben nado) ó longo dos anos: o azo que supuxeron pra mín as críticas ós meus traballos daquela época, publicadas na ‘Revista de Economía de Galicia’ (Editorial Galaxia). Soupen daquela que o galeguismo deixara na casa semente dabondo pra rexurdir.

O feito de que cada Estampa sexa unha testemuña dos últimos anos non me xustifica, emporiso, de te-la afouteza, no intre de facer esta publicación, de acompañalas con candasúa estampa plástica correspondente. A execución plástica permitiume verquer i espresa-lo amor ó traveso da man dun xeito tan directo que a man, e un mesmo, trema. E pra mín, prá miña satisfacción, non importa descoñece-la técnica que, dende logo, fai falla pró fenómeno da transmisión do sentimento, porque o arte, coma o amor, é un cultivo mental. Xa vostedes se decatarán que non son pintor, pro esta actividade supuxo pra mín, xa que logo, unha íntima satisfacción e o achádego, nos óleos, dun vieiro de realización persoal asoballante.

E remato xa pedíndolles que disimulen, tamén, tódalas chatas que atopen na utilización, ainda conflictiva, dunha lingua que adeprendín de neno na aldea, a carón de tantos Pepiños coma foron os meus compañeiros na escola da Cima e que hoxe, e sempre, serán o máis importante que, pra mín, ten a nosa terra.

ODON L. ABAD FLORES

Agra de Samoedo, Abril do ano 1979